- ploro
- plōro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [etym. dub.; cf. pluo].I.To cry out, to cry aloud = clamare: SI PARENTEM PVER VERBERIT. AST OLLE PLORASSIT, and he cry out, Lex. Serv. Tull. ap. Fest. p. 230 Müll.—II.To wail, lament, to weep aloud.A.Neutr. (class.;2.
syn.: lugeo, fleo): ego hercle faciam plorantem illum,
Plaut. Poen. 1, 2, 164:ne plora,
id. Merc. 3, 1, 3; id. Ps. 4, 4, 1:eam plorare,
Ter. Phorm. prol. 8:plorando fessus sum,
Cic. Att. 15, 9: date puero panem, ne ploret, Auct. ap. Quint. 6, 1, 47:lacrimandum est, non plorandum,
Sen. Ep. 63, 1: jubeo te plorare, I bid you howl (in a double sense, alluding to their lachrymose poetry and to the chastisement its authors deserve), Hor. S. 1, 10, 91.—With dat., to or before one:ille suae (puellae) plorabit sobrius,
Tib. 2, 5, 103:plorabo tibi,
Vulg. Jer. 48, 32.—Transf., of things: mimus quis melior plorante gulā, a complaining or clamorous appetite, Juv. 6, 158:B.at tu, victrix provincia, ploras,
id. 1, 50.—Act., to weep over any thing, to lament, bewail ( poet. ).(α).With acc.:(β).turpe commissum,
Hor. C. 3, 27, 38:raptum juvenem,
id. ib. 4, 2, 22:funera,
Stat. S. 5, 3, 245:quam multi talia plorent,
Juv. 14, 150; 15, 134:Rachel plorans filios,
Vulg. Matt. 2, 18; id. Jer. 31, 15.—With object-clause:aquam hercle plorat, quom lavat, profundere,
Plaut. Aul. 2, 4, 29:ploravere, suis non respondere favorem Speratum meritis,
Hor. Ep. 2, 1, 9:me tamen obicere incolis Plorares Aquilonibus,
Hor. C. 3, 10, 3 sq.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.